ASSASSINS CREED

داستان بازی AC2 در گروه داستانهای تخیلی با تمی تاریخی دسته بندی میشود. برای یك بازی اكشن ماجراجویی وجود یك داستان درگیر كننده یك اصل اساسی محسوب میشود و AC2 این اصل را به صورت عالیی در وجود خود پرورانده است. داستان بازی مانند گذشته كش مكش دزموند مایلز در حال حاضر و سفر به گذشته و زندگی به جای یكی از اجدادش Ezio از روی DNA اش است، بازی درست از پایان نسخه ی اولیه شروع میشود و از همان ابتدا و سیر جدید اتفاقات كاملا درك خواهید كرد این بازی دیگر آن AC گذشته نیست! در داستان غنی AC2 به صورت كاملا باور نكردنی با بخش بزرگی از تاریخ رنسانس در ایتالیا رو به رو هستیم. تاریخی كه پر شده از داستانهای واقعی تاریخی و داستانهای ساختگی كه سازندگان با هوشمندی به بازی خود اضافه كردند. این داستانهای ساختگی در تركیبی با داستانهای واقعی تاریخی یك تركیب بسیار جادویی را پدید آوردند به طوری كه برای شما هر لحظه ی بازی یك صحنه ی حیرت انگیز جدید را پدید می آورند و برای آنهایی به تاریخ علاقه دارند این بازی یكی از بهترین بازیهایی است كه میتوانیم بهشان پیشنهاد بكنم!

گیم پلی بازی شامل موارد بسیار متنوعی شده است؛ توانایی بالا رفتن از تمام برجهای بلند و تمام بناهای تاریخی، راحت شدن نبردها، تنوع بیشتر دشمنان، داشتن اسلحه های بیشتر برای مواجهه با دشمن و قسمتهای گاری سواری و پرواز بر فراز شهر نیز بسیار خاطره انگیز درست شده است.

برخی مراحل بازی كه البته جز مراحل اصلی(ترور شخصیتها) دسته بندی نمیشوند بسیار بسیار عالی و متنوع هستند و اصلا میتوان گفت این مراحل هستند كه بازی AC2 را تا این حد فوق العاده كرده اند و اگر غیر از این بود همه چیز به شكل قبل می بود! مثلا شركت در مسابقات برای بدست آوردن ماسك طلایی از بهترین سری مراحل این چنینی است و بسیاری از مراحل كه بیشترین مقدار خاطره انگیز بودن بازی را همینها تشكیل داده است.

در مورد نبردها باید گفت بسیار سریع و هیجان انگیز و البته ساده تر از قبل طراحی شده است شما با یك طیف بسیار وسیع از كمبوها رو به رو هستید میتوانید دشمنان را بگیرید و گردنشان را با خنجر بزنید! یا به زمین بیندازید و بعد با خنجر مخفی خود آنها را بكشید! با یك جای خالی دو نفر را همزمان بكشید! یا به شكلهای زیبایی دشمنان را از پا در بیاورید یا حتی با دست خالی دشمنان را مورد حمله قرار دهید و بسیاری از موراد دیگر...

اما بارزترین نكات مثبت بازی؛بازی در سالهای مختلف اتفاق می افتد و همین مسئله باعث میشود كه سیر تنوع بازی بسیار بالاتر برود، در طول بازی دوست ندارید بازی تمام شود و این به خاطر تنوع زیاد مراحل بازی است ، دید زدن از بالای بلندیها باعث ظاهر شدن نقشه میشود كه یك كار بسیار هوشمندانه از طرف سازندگان است، وجود 6 بخش مخفی در بازی كه فوق العاده و فوق حرفه ای طراحی شده اند و بسیار زیاد شما را یاد سری پرنس می اندازد از جمله بارزترین نكات مثبت بازی محسوب میشوند.

از نظر صمعی وبصری نیز میتوان گفت بازی بیشتر دارای نكات مثبت است، شهرهای بازی زیبا و بسیار دیدنی درست شده اند و بارزترین نكته در این شهرها نورپردازی فوق العاده آنهاست كه شهرها را بسیار زیبا تر كرده است، وقتی در شهر قدم میگذارید واقعا به ندرت میتوانید مردمی شبیه به هم در كنار یكدیگر ببینید! بله مردم شبیه به هم وجود دارد ولی سازندگان به زیبایی با تغییر لباس و اینكه آنها را كنار هم نگذاشته اند این حس را از بین برده اند! وقتی با اسب با سرعت زیاد در مسافتهای زیادی را طی میكنید بیشتر از محیط زیبای بازی لذت خواهید برد و محیط خارجی نیز بسیار وسیع و زیبا طراحی شده است. صورت شخصیتهای بازی در اكثر موارد با جزئیات بالاست و میتوانید جزئیات ریز را درون صورت آنها ببینید. در شب حال و هوای بازی زیبا میشود ولی تنها نكته اینجاست چرا هیچ وقت حتی یك ستاره نیز در آسمان دیده نمیشود. از نظر آهنگها میتوان گفت با یكی از بهترین سری آهنگهای دنیای گیم رو به رو هستیم كه ریتم معنا داری به روند بازی میبخشد و از نظر صداگذاری نیز بازی در سطح بسیار بالایی قرار دارد و مشكل بارزی دیده نمیشود.

و اما انتقاد:::

اگر بخواهیم از همان ابتدا رك بحث انتقاد را آغاز كنیم باید اولا سازندگان بازی را برای ساخت بازیی همچون AC2 مورد ستایش و تحسین قرار داد! بازیی كه نسبت به نسخه ی قبلی خود با امكانات و روند رو به رشد تری وارد عرصه ی دنیای گیم شده است...بازیی كه با استقبال بیشتر طرفداران و منتقدین رو به رو شده است ولی.... بحث بر سر این است كه آیا AC2 با تمام امكانات خوبش نمی توانست بهتر از بازیی باشد كه ما با آن سر كار داریم؟

AC2 با این همه جذابیت و كامل بودن و با این همه تنوع و خصوصیات جدید كه باعث جذابتر شدن بازی نسبت به نسخه ی قبلی شده است چرا درجه سختی های مختلف و متنوع برای افزایش جذابیت در خود نگذاشته است؟!؟ در حالی كه اگر مراحل جانبی برای رسیدن به هدفها را از بازی فاكتور بگیریم مراحلی كه شما برای ترور هدفها میروید تقریبا همان سبك و سوق قدیمی را دارد و میتوان گفت 90% هدفها را با همان خنجر مخفی خواهید كشت! با اینكه بازی دارای شب و روز است ولی باز هم شما شاهد موارد گذاشته هستید و هیچ فرق آنچنانی اتفاق نیفتاده است! باز هم باید به بلندی ها بروید و با دشمنان بجنگید! اگر حتی دیده شوید هیچ اتفاقی رخ نمیدهد! خون Ezio به قدری زیاد است كه حتی با زدن یك دكمه و بدون مهارت كافی نیز میتوانید در نبردها پیروز شوید و اینجاست كه با خود فكر میكنید چطور سازندگان فقط به فكر طیف عموم بودند. بلاخره شاید شخصی دوست داشته باشد با یك درجه ی سختی بالاتر بازی را انجام دهد...یا اینكه سازندگان به این مسئله دقت نكردند كه میتوانستند ترورها را با حالتهای مختلفی مخلوط كنند به عنوان مثال در شب در حالی كه نگهبانان نیمه خواب هستند و خود هدف نیز در خواب باشد به دل قلعه دشمن بزنید و هدف را در حالی كه خواب است به قتل برسانید و در این مرحله مثلا به هیچ عنوان نباید سر صدایی ایجاد شود، ولی سازندگان با یك طرفه دیدن بازی به این نكات كه میتوانست بازی را صد چندان جذاب و البته مخفیانه كند توجه نكردند!

این جمله كه بازی Assassin's Creed 2 یكی از بهترین بازیهاست درست است ولی وقتی شما میخواهید یك بازی كامپیوتری بسازید باید به فكر این باشید كه یك كشش برای بازی خود در نظر بگیرید كه حتی اگر بازی هم تمام شد گیمر دوست داشته باشد دوباره بازی را انجام دهد ولی با یك درجه سختی هیچ وقت دوست ندارید AC2 را یكبار دیگر بازی كنید(مگر اینكه خیلی كم قبل از این گیم بازی كرده باشید!) ... و برای یك بازی كامپیوتری برای این نسل خیلی این مسئله نقص محسوب میشود كه بازی كشش دوباره بازی كردن را برایتان نداشته باشد.

چطور شما دوست دارید یك بازی كه تمام زوایای آن رو هست و تمام مراحل به صورت تك بعدی در جریان است با همان درجه ی سختی  یكبار دیگر بروید! وقتی نبردهای AC2 را میبینید به شكل وحشتناكی متوجه خواهید شد كه بازی فوق سهل و هوش مصنوعی برخی دشمنان در حد گوسفند طراحی شده است! این مسئله موقعی بیشتر حاد میشود كه گروه به گروه با دشمنان بجنگید در این شكل به راحتی و با خنجر مخفیتان و از پشت همه ی دشمنان را یكی یكی خواهید كشت.

من خودم به شخصه از طرفدان نسخه ی اول بازی بودم و هنوز هم نسخه ی اول را با تمام نواقص به این نسخه حداقل از نظر هنری ترجیح میدهم چرا كه كشش هنری نسخه ی اول به شكل وحشتناكی بالاتر از AC2  حس میشود، شما تقریبا حس یكسانی در طول شهرها و مراحل AC2 خواهید داشت ولی در نسخه ی اول هر شهر یك حس خاص را به شما القاء میكرد! حس بودن در شهرهای AC1 فوق العاده سنگین و دلنشین و خاطره انگیز بود در حالی كه شما كمتر این حس سنگین را در AC2 حس خواهید كرد. به نظر من وقتی شما در زمانی مثل آغاز رنسانس هستید باید روحی بسیار سیاه تر و ترسناك تر در درون شهرهای بازی حس كنید و این حالتی نیست كه میبینید شهرهای بازی به هیچ عنوان یك روح سیاه را در خود ندارد چرا كه طرح ریزی عمیقی در آن دیده نمیشود. مناطق مختلف بازی بسیار زیبا و دلنشین هستند ولی زمان رنسانس به مراتب باید حس خاص تری به شما بدهد در حالی كه این حس به هیچ عنوان در وجود شما رخنه نخواهد كرد!

AC2 یك بازی بسیار خوب است ولی وقتی یك بازی میتوانست ممتاز و بی نقص باشد چرا باید با بی توجه به این نكات از این حالت خارج شود. AC2 بسیار بزرگتر و وسیعتر از نسخه ی اول بازی است پس پتانسیل این را داشت كه بسیار بیشتر و بهتر رویش سرمایه گذاری میشد. وقتی در حال ساخت یك بازی بزرگ هستید بهتر است به این فكر كنید چطور تصورات درون ذهنتان میتواند چیزهای بزرگتر از آن چه كه فكر میكنید را پدید بیاورد ولی قتلهای AC2 همان چیزی بود كه در شماره قبل دیده بودیم و حالا چه دخلی میكند با یك خنجر مخفی دشمنان را بكشید یا با دو خنجر! بازی اینبار بر خلاف نسخه ی قبلی فوق العاده طولانی است كه البته نكته ی خوبی است ولی هر چه شما صبر میكنید بازی پله پله به سمت سختر شدن برود خواهید دید اشتباه خیال میكردید، بازی هیچ وقت قصد حرفه ای شدن به صورت كامل را ندارد و هیچ وقت خود را كامل نمیكند.

خوب به شخصه دوست داشتم كه بازی دارای یك درجه ی سختی میبود كه هر موقع Ezio در ماموریتها(ماموریتهایی كه به قتل هدفها میره) دیده میشد بازی متوقف میشد یا با دید شدن Ezio هدف باخبر میشد و از منطقه ی خطر فرار میكرد به این شكل گیمر مجبور بود با این درجه سختی بالا و با فكر بسیار زیاد ماموریتها را انجام دهد و وقتی یك ماموریت با این اوصاف صورت بپذیرد و شما آن را به درستی انجام دهید یك خاطره ی فوق شیرین برای شما خواهد بود كه ساعتها بعد آن نیز در ذهنتان باقی می ماند اما افسوس كه بازی AC2 از این مراحل نفس گیر و درجات سختی بالا در خود نداشت در غیر این صورت چیزی به جز تحسین نمیتوانستیم نثار بازی بكنیم.

شخصیت پردازی از نظر من فقط از جهت Ezio خوب انجام شده است و در بقیه ی شخصیتها مبهمات زیادی را خواهید دید و هیچ بك گراند مناسبی از آنها یا خصوصیت بارزی كه به آنها عادت و خو كنید در آنها پیدا نخواهید كرد. شخصیتها بسیار ساده و بی آلایش هستند و هیچ وجه درونیی نمیتوانید از آنها ببینید شاید بدترین شخصیت های بازی اعضای خانواده ی Ezio  و در اوج این شخصیت پردازی ضعیف شما با شخصیت بزرگ تاریخی چون داوینچی رو به رو میشوید! شخصیتی كه هیچ چیز خاصی به جز دیالوگهای تكراری و بدون محتوا برای شما ندارد  و از این نظر این بازی چیزی جز یك كار روتین در برابر عظمت شخصیت پردازی شماره ی اول بازی نیست، بارزترین شخصیت از نظر من Ezio است كه او نیز با عام پسندانه و ساده شدن شخصیتش ضربه ی جدیی به بازی وارد كرده است به طوری كه هیچ گاه شما این شخصیت را در حد و حدود شخصیت پردازی Altair نخواهید دید مگر اینكه بخواهید ساده به این قضیه نگاه كنید.این شخصیت بسیار امروزی به نظر میرسد و شما را یاد شخصیتهای سری GTA می اندازد در حالی كه ما از بازیی تاریخی چون AC2 منشی تكیه بر همان دوران را میخواهیم ببینیم. با این شخصیت نسبت به Altair بیشتر ارتباط برقرار خواهید كرد آن هم به خاطر این است كه همه چیزش رو است و هیچ وجه درونیی ندارد!